Suskunluk çağı bu, söylemek istediğini söyleyememe, anlatmak istediğini anlatmayı becerememe...Tam bir suskunluk çağı, çok konuştuğumuz ve hiçbir anlam ifade etmediğimiz.Çok bağırdığımız; ama hiç kimseye duyuramadığımız.Yakıcı ve yıkıcı bir çağ.
Zaman geçtikçe kapanmayan yaraların oluştuğu, kara deliklerin büyüdüğü, anlamsız sözlerin bizi yuttuğu bir dönemdeyiz.Kaçtığımız her yer güneşi arkamızda bıraktığımız, gölgeleri önümüze topladığımız kuytu köşelere dönüşüyor bu yüzden.Öyle bir yerdeyiz ki gölgeler arttıkça kendi gölgemize basıp kendi canımızı acıtır oluyoruz.
Sonuç bağırmalar dilsiz; söylemler sessiz.
Sonuç; insanlar kimsesiz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder