Yaşam ve ölüm arasındaki dönem içerisinde, çocuklukta belki gençlikte umursamadığımız durumun adı idi: Ölüm
Ben ne zaman ölümün adı geçse umursamazdım açıkçası bu ben evlendiğimde de kendimce yaşlanmaya başladığımda da öyle oldu. Ne var dedim çoğu zaman kendime; olacak olan bu'dur hepimizin; elbette kendi inançlarına göre; bir bakış açısı var. Benim bakış açıma göre ise; bu böyleydi zaten hepimizin bir zamanı vardı. Ama zaman çok değerli işte; tecrübe etmek de öyle
ve anneannemin dediği gibi büyük konuşmamak da öyle çok değerli bir öneri olmalı...Çünkü; ne zaman büyük konuşsan deneyimlersin; ne zaman karşındakini yargılasan onun yaşadıklarını yaşarsın aman dikkat et aynı taşlara basma diyebilirim; fakat basmadan duramazsın
Ölüm ne zaman kıymetli bir hale geldi benim için biliyor musunuz? Yani ölüm ne zaman benim korktuğum bir kavram halini aldı; ben ne zaman anne olduysam, gerçekten ardımda bırakacakların kıymetini anlamaya başladığımda...Nasıl diyorlar herkes sırayla gitmeli; işte bu ancak anne olduğunuzda anlayabileceğiniz bir kavram. Gerçekten endişe verici yanları oluyor; tüm o güzelliğinin yanında...Ama hasta olduğunuzda bile ilk aklınıza gelen o size bahşedilmiş güzel yaratık oluyor. Ya ona geçerse diye başlayan cümleler kuruyor; benim gibi inanılmaz hasta olduğunuzda ise tüm olabilecekleri aklınızda planlamaya başlıyorsunuz. Her şey güzelde nasıl bir anne hem anne hem baba olamıyorsa bir baba da hem baba hem anne olamaz...İşte o zaman yeniden anlıyorsunuz; ummaktan ve yakarmaktan başka çare yok, gerektiği kadar, olması gerektiği gibi yanında kalabilecek izni ver diye
kimine göre ölümden kaçış,
kimine göre bir yakarış
